23 Juli - Ondanks dat het erg warm was, legde ik vandaag het laatste stukje van de derde etappe af.
Gelukkig hoefde ik er niet ver voor te gaan. Een wandelingetje op mijn eigen woonplek, leverde allerlei mooie wabi-sabivondsten op. Doorleefd en oud, dat spreekt me aan, dat ademt karakter en herbergt geschiedenis. Al lang geleden ben ik de schoonheid van oude, gebruikte, versleten, kapotte dingen gaan zien. Heel leerzaam voor de perfectionist die ik ben. Met welwillende weemoed bekijk ik nu mijn vondsten. Een stuk ijzer, later omgetoverd tot windgong. De kinderwandelschoenen van mijn zoons, waar soms plantjes in staan. Het kapotte hek naar het weiland dat een idyllisch plaatje opgeleverd heeft. De gehavende staldeur en het roestige handvat, onderhevig aan het patina van de tijd, maken vervlogen tijden wakker. En wat dacht je van de verroeste 'schatkist', die we 25 jaar geleden tijdens de verbouwing van ons huis onder de grond vonden....die kist weekt regelmatig merkwaardige verhalen los.
Niets duurt en niets is ooit af, want het verandert steeds, zoals ikzelf verander.