We gaan de komende dagen dezelfde route rijden als in 2013, omdat we naar een bepaalde omgeving in Idaho willen en dit lijkt ons gewoon de mooiste route daarheen. We stoppen nu op plaatsen, die we in 2013 niet hebben bezocht.

Vanuit Myrtle Point rijden we naar Roseburg, waar we de 138 opgaan om de scenic byeway te volgen, waar de nodige watervallen te vinden zijn.

Overal ter wereld hebben watervallen aantrekkingskracht op mensen. Het zijn plaatsen met veel energie, die inspiratie geven en er worden bovennatuurlijke krachten aan toegekend. Ook ons tweeënhalf jaar jonge Froukeltje vond het verschijnsel vroeger al heel bijzonder: "Kijk het water gaat van de glijbaan!"

Op de Umqua en Roque Umqua Scenic Byway passeren we er tientallen. De vulkanische uitbarstingen van vele miljoenen jaren geleden hebben het hele gebied opgetild. De waterstromen hebben er vervolgens geulen in gesleten, behalve daar waar de steenmassa te hard was en daar moest het water wel van de glijbaan. We rijden vandaag vrijwel constant langs de Umqua River, een erg mooie rivier, die laat zien dat de bodem hier uit heel veel lava bestaat. De snelstromende rivier slijt grillige patronen uit in de lavabodem, die op sommige plekken goed is te zien.

Halverwege deze route overnachten we op een camping, die we nog net voor het donker zien. Het blijkt de laatste op het traject te zijn. ben ik even blij. Ik heb het niet zo op het rijden in het donker over slingerende stijgende en dalende bergwegen langs rivieren

De volgende ochtend lopen we voordat we verder trekken eerst een  trail naar de Watson Fall, de hoogste waterval van Central Oregon (293 feet/ ca 100 meter) en genieten van het fraaie natuurverschijnsel, het donderende geluid van het neerstortende water, van de dikke bomen, de kanjers van stenen in hun mosgroene jassen en natuurlijk van elkaar.

Bij Diamond Lake hebben we een 'Pipermomentje', koffie met Piperappeltaart. Helaas is het 'hierboven' net iets te koud om buiten te zitten. Kort daarna verlaten we de 138 en de Umqua River en rijden we via de 97 richting Redmond. Als we dan toch in Redmond zijn, overnachten we net zo lief nog een keer op het terrein van Skul Hollow in gezelschap van ratelslangen, poema's en coyotes.

Zonder voorzieningen en vroeg donker... dus met de kippen op stok.