We
gaan de komende dagen dezelfde route rijden als in 2013, omdat we
naar een bepaalde omgeving in Idaho willen en dit lijkt ons gewoon de
mooiste route daarheen. We stoppen nu op plaatsen, die we in 2013
niet hebben bezocht.
Vanuit
Myrtle Point rijden we naar Roseburg, waar we de 138 opgaan om
de scenic byeway te volgen, waar de nodige watervallen te vinden
zijn.
Overal
ter wereld hebben watervallen aantrekkingskracht op mensen. Het zijn
plaatsen met veel energie, die inspiratie geven en er worden
bovennatuurlijke krachten aan toegekend. Ook ons tweeënhalf jaar
jonge Froukeltje vond het verschijnsel vroeger al heel bijzonder:
"Kijk het water gaat van de glijbaan!"
Op
de Umqua en Roque Umqua Scenic Byway passeren we er tientallen. De
vulkanische uitbarstingen van vele miljoenen jaren geleden hebben het
hele gebied opgetild. De waterstromen hebben er vervolgens
geulen in gesleten, behalve daar waar de steenmassa te hard was en
daar moest het water wel van de glijbaan.
We rijden
vandaag vrijwel constant langs de Umqua River, een erg
mooie rivier, die laat zien dat de bodem hier uit heel veel lava
bestaat. De snelstromende rivier slijt grillige patronen uit in de
lavabodem, die op sommige plekken goed is te zien.
Halverwege deze route overnachten we op een camping, die we nog net voor het donker zien. Het blijkt de laatste op het traject te zijn. ben ik even blij. Ik heb het niet zo op het rijden in het donker over slingerende stijgende en dalende bergwegen langs rivieren
De volgende ochtend lopen we voordat we verder trekken eerst een trail naar de Watson Fall, de hoogste waterval van Central Oregon (293 feet/ ca 100 meter) en genieten van het fraaie
natuurverschijnsel, het donderende geluid van het neerstortende
water, van de dikke bomen, de kanjers van stenen in hun mosgroene
jassen en natuurlijk van elkaar.
Bij
Diamond Lake hebben we een 'Pipermomentje', koffie met
Piperappeltaart. Helaas is het 'hierboven' net iets te koud om buiten
te zitten. Kort daarna verlaten we de 138 en de Umqua River en
rijden we via de 97 richting Redmond.
Als
we dan toch in Redmond zijn, overnachten we net zo lief nog een
keer op het terrein van Skul Hollow in gezelschap van
ratelslangen, poema's en coyotes.
Zonder
voorzieningen en vroeg donker... dus met de kippen op stok.