7-9 NOVEMBER

Naar mate we meer parken bezoeken krijgen we meer grip op de geologische ontstaansgeschiedenis van al dat moois. De Valley of Fire ligt nog net in Nevada en dichtbij de grens met Utah en Arizona. Het is de moeite waard om er een paar dagen te blijven. Het maakt deel uit van het gigantische canyonland van de Coloradoriver. De ontstaansgeschiedenis begint ca 600 miljoen jaar geleden met een oude zee waarvan het water op en neer gaat en kalksteen en mineralen opbouwt die een wat grijze kleur hebben.

Wanneer de zee ca 200 miljoen jaar geleden droog valt, gaat de zand en steenvorming door maar deze krijgen een rode kleur.

De beweging van onderaardse aardplaten zorgt ervoor dat het oudere grijze gesteente

op veel plekken over het rode heenschuift waardoor de ontstaansgeschiedenis - als het ware - op zijn kop gezet wordt. De erosie van water, zon en wind zorgt dan voor de fraaie vormen die vooral in het zachtere rode ( vurige) gesteente hier te zien zijn.

Het proces van druk naar boven en erosie (naar beneden) gaat nog steeds door maar.

Het is niet alleen natuur, ook de cultuur levert een bijdrage aan het park. De eerste bewoners hebben duizenden jaren geleden in de rode rotsen tekeningen ( petroglieven) gemaakt met voorstellingen die voor ons soms herkenbaar zijn maar soms ook verwijzen naar verborgen symboliek.

Reizen is ook een tijd van nadenken. Er is volop ruimte om te refelecteren en te mijmeren en we kunnen in alle rust met elkaar delen. Reflecteren op wat er allemaal in ons leven gebeurd is de afgelopen tijd,  onze kwetsbaarheid delen.

Terwijl Hans in de ontstaansgeschiedenis duikt van dit landschap, wat zo’n overweldigende indruk op ons maakt, werkt het ook op mij erg in. Al dagen mijmer ik erover.

Wat is tijd? Wie zijn wij in de tijd? Onze tijd in de wereld is maar van korte duur. Dat besef wordt hier nog vele malen groter.

Waardering voor de natuur, de grootsheid en ruigheid, die samenvalt met het gevoel van nietigheid  van de mens.

Ik voel dat het oude, oeroude landschap, waarin we nu al een poos vertoeven, veel in me oproept.

In dit landschap, dat zoveel in zich draagt en wat in zoveel miljoenen jaren is gevormd, speelt tijd geen rol meer.

Terwijl voor ons, nu we merken dat we echt ouder aan het worden zijn,  tijd wel degelijk een rol speelt. Hoe lang zijn we nog hier?  Met elkaar? We kunnen ons geen leven zonder elkaar voorstellen, maar ook dat ligt op de loer.

De bergen, de vallei, het rode landschap is zo stil. Ik zit hier buiten bij de camper en ervaar de stilte als heel tastaar; alsof ik die zo kan omvatten en koesteren. Een heerlijk gevoel.

Het herinnert aan wat belangrijk is: in het nu leven, ongeacht de omstandigheden met waardering voor wat is. Mijn lijf blijft eeen nukkige reisgezel. Het is zo, is jammer. Ik kan er niet veel aan veranderen. Het enige wat ik heb is het leven, dus ga ik lekker door en ben ik niet van plan me te laten kisten. Tevreden met wat is, met meer aandacht voor wat ik eerder als vanzelfsprekend beschouwde. We hebben allebei al wel gemerkt en geleerd dat niet alles vanzelfsprekend is.

Zo nu en dan overnachten we op plekken, waar we helemaal alleen zijn. Gelukkig zijn we gezegend met vertrouwen. En al zijn er af en toe rare verhalen, wij willen dat vertrouwen vasthouden. Vertrouwend op onze intuitie, angst laten varen, ontroert door het vele moois dat we ontmoeten. 

NOTE:

Wat doet die dinusaurus daar? 

Dat is onze verstekeling. Het is Rowin zijn liefste speeltje van dit moment en hij is hem kwijt. Wat blijkt...hij reist met ons naar Florida en gaat daarna vliegensvlug terug naar Rowin. Onderweg beleeft Dino allerlei avonturen, waarover wij Rowin natuurlijk steeds op de hoogte houden met woord en beeld.