We zijn moe, het is stikdonker en na de zonnige dag is het inmiddels een koude avond geworden. We gaan dus maar vroeg naar bed en vinden het heerlijk. Het is 19.30 uur. " Er gaat niemand zo vroeg naar bed als wij", zeg ik. "Jawel hoor...Olle en Rowin! " grapt Hans. 's Nachts merken we, dat er nog meer wilde dieren in onze buurt zijn. We horen o.a. het hoge indringende geroep van coyotes. Die voeden zich met ratelslangen, dat is dan wel weer geruststellend.

Bij het ochtendschemer worden we wakker en de zonsopgang is al even mooi als de ondergang de avond ervoor. Even later zijn we op weg naar Smith Rock. Een - voor het hoge woestijnplateau van Oregon, waar we nu zijn - uniek park. Wandelroutes bieden een spectaculair overzicht over het omliggende gebied en we maken dan ook heerlijke wandelingen in alle rust, omdat het er in de herfst niet druk is.

De steile kliffen van tufsteen en basalt zijn ideaal voor 'rock-climbing' van alle moeilijkheidsgraden. Wanneer we zowel in de voor- als namiddag enkele uren een trail lopen, zien we daar meer van en met name Hans volgt de klimmers met veel interesse. Hij prijst zich gelukkig dat pensionering en ouder worden hem in de gezegende positie gebracht hebben, dat hij bij veel zaken kan kiezen tussen meedoen of alleen maar kijken. Niet meer zo nodig hoeven, gewoon genieten. Het 'alles mag en niets hoeft' gevoel. Rust en tijd hebben om gewoon maar iets te doen wat hij leuk vindt, zoals deze reis. Dat het ons gegeven is om zo samen onderweg te zijn, samen te genieten van alles wat we meemaken. Wat hebben we het goed!