23
OKTOBER
Na
nog een wandeling in het Redwood bij de camping vertrekken we. Na een
poosje rijden, nemen we toch weer de kustroute omdat we op tijd bij
Froukje willen zijn, vandaag is immers de eerste verjaardag van Rowin
en daarbij willen opa en oma niet ontbreken.
Onderweg
denk ik na over hoe het nooit helemaal went dat onze twee oudsten in
Amerika wonen.
We
twijfelen er niet aan dan dat zij gelukkig zijn en ze hebben schatten
van partners (trouwens alle vier onze kinderen), maar het liefst
hebben we hen ook dichtbij bij ons.
Hun
emigratie
heeft invloed op ons allemaal. Er zit een hele oceaan tussen ons en
Froukje en Pleun en hun gezinnen, maar die oceaan is overbrugbaar. De
afstand is i gevoelsmatig iets kleiner geworden, doordat we al
verschillende keren bij hen zijn geweest.
Maar
we missen hen, vooral als we samen zijn met onze, in Nederland
wonende, kinderen en kleinkinderen is het gevoel van niet compleet
zijn heel sterk aanwezig.
Twee
geëmigreerde kinderen... ondanks alle vertrouwen in wat onze
kinderen ondernemen, was dat toch beslist wennen en regelmatig hebben
we nog moeite met de afstand. De venijnige randjes zijn eraf, maar
soms houdt het me bezig hoe ik moeder en oma ben op afstand. Dat Hans
en ik niet fysiek aanwezig zijn. Gewoon even knuffelen, snuffelen en
allerlei meebeleven en de kleinkinderen van dichtbij zien opgroeien,
dat alles gaat niet.
Tezelfdertijd
zijn we dankbaar en voelen we ons enorm bevoorrecht, dat we de
mogelijkheid hebben om naar hen af te reizen. Zo fijn om gewoon even
bij de dagelijkse dingen te kunnen zijn en zoals nu de mijlpaal van
Ro's eerste verjaardag mee te kunnen beleven.
Dat
we er – omdat Hans sinds kort met pensioen is – een mooie
roadtrip van kunnen maken, is toch enorm boffen. Het leven loopt vaak
anders dan verwacht, maar dat hoeft niet slechter te zijn dan
oorspronkelijk gedacht. We tellen onze zegeningen.
Zo
mijmerend komen we na een mooie tocht in Oregon aan, waar we precies
op tijd zijn voor het feest. Ain’t no party without balloons! Dus
aan de camper hebben we een ballon bevestigd ter ere van Ro's eerste
jaar.
Er
zijn veel vrienden met hun kinderen op bezoek om Ro's eerste
verjaardag te vieren. Froukje opent het feestje met een
welkomstwoordje waarin ze iedereen bedankt voor de support van het
afgelopen jaar, want in een vreemd land moeder worden en zijn is wel
heel bijzonder en mooi, maar valt niet altijd mee.
Daarna
nodigt ze iedereen uit om mee te doen met de 'Barnyard dance', een
liedje/dans waar Ro dol op is. Iedereen doet mee. Het is een grappig
hilarisch gebeuren en dan is er het kaarsje uitblazen en taart eten.
Piper heeft een mooie en vooral overheerlijke carrottaart gemaakt. De
kinderen schilderen pompoenen, de sfeer is enorm gezellig.
Wat
een bof dat we dit mee kunnen beleven en te ervaren hoe warm het
netwerk is dat Froukje en Piper samen hebben opgebouwd.