23 OKTOBER

Na nog een wandeling in het Redwood bij de camping vertrekken we. Na een poosje rijden, nemen we toch weer de kustroute omdat we op tijd bij Froukje willen zijn, vandaag is immers de eerste verjaardag van Rowin en daarbij willen opa en oma niet ontbreken.

Onderweg denk ik na over hoe het nooit helemaal went dat onze twee oudsten in Amerika wonen.

We twijfelen er niet aan dan dat zij gelukkig zijn en ze hebben schatten van partners (trouwens alle vier onze kinderen), maar het liefst hebben we hen ook dichtbij bij ons.

Hun emigratie heeft invloed op ons allemaal. Er zit een hele oceaan tussen ons en Froukje en Pleun en hun gezinnen, maar die oceaan is overbrugbaar. De afstand is i gevoelsmatig iets kleiner geworden, doordat we al verschillende keren bij hen zijn geweest.

Maar we missen hen, vooral als we samen zijn met onze, in Nederland wonende, kinderen en kleinkinderen is het gevoel van niet compleet zijn heel sterk aanwezig.

Twee geëmigreerde kinderen... ondanks alle vertrouwen in wat onze kinderen ondernemen, was dat toch beslist wennen en regelmatig hebben we nog moeite met de afstand. De venijnige randjes zijn eraf, maar soms houdt het me bezig hoe ik moeder en oma ben op afstand. Dat Hans en ik niet fysiek aanwezig zijn. Gewoon even knuffelen, snuffelen en allerlei meebeleven en de kleinkinderen van dichtbij zien opgroeien, dat alles gaat niet.

Tezelfdertijd zijn we dankbaar en voelen we ons enorm bevoorrecht, dat we de mogelijkheid hebben om naar hen af te reizen. Zo fijn om gewoon even bij de dagelijkse dingen te kunnen zijn en zoals nu de mijlpaal van Ro's eerste verjaardag mee te kunnen beleven.

Dat we er – omdat Hans sinds kort met pensioen is – een mooie roadtrip van kunnen maken, is toch enorm boffen. Het leven loopt vaak anders dan verwacht, maar dat hoeft niet slechter te zijn dan oorspronkelijk gedacht. We tellen onze zegeningen.

Zo mijmerend komen we na een mooie tocht in Oregon aan, waar we precies op tijd zijn voor het feest. Ain’t no party without balloons! Dus aan de camper hebben we een ballon bevestigd ter ere van Ro's eerste jaar.

Er zijn veel vrienden met hun kinderen op bezoek om Ro's eerste verjaardag te vieren. Froukje opent het feestje met een welkomstwoordje waarin ze iedereen bedankt voor de support van het afgelopen jaar, want in een vreemd land moeder worden en zijn is wel heel bijzonder en mooi, maar valt niet altijd mee.

Daarna nodigt ze iedereen uit om mee te doen met de 'Barnyard dance', een liedje/dans waar Ro dol op is. Iedereen doet mee. Het is een grappig hilarisch gebeuren en dan is er het kaarsje uitblazen en taart eten. Piper heeft een mooie en vooral overheerlijke carrottaart gemaakt. De kinderen schilderen pompoenen, de sfeer is enorm gezellig.

Wat een bof dat we dit mee kunnen beleven en te ervaren hoe warm het netwerk is dat Froukje en Piper samen hebben opgebouwd.