12 en 13 NOVEMBER

De weg door de 'foothills', die we een paar dagen geleden reden, werd in vroeger tijden nog door de Cherokee's gebruikt. Vandaag rijden we een stuk van de Blue Ridge Scenic Parkway, een van Amerika´s mooiste wegen die dwars door de Apalachen en hoog, dichtbij de pieken van de bergen loopt. Deze 755 km lange weg begint in Virginia bij de Shenandoah Mountains en eindigt in North Carolina bij het indianenreservaat Cherokee in the Great Smokey Mountains bij de grens met Tennessee.

Het weer is goed als we vertrekken, maar halverwege begint het te regenen. We klimmen hoger en hoger, de ene pas na de andere en het merendeel van de rit rijden we in de wolken. Het voelt niet als ´ in de wolken´ zijn. Ik ben bang met zo weinig zicht over die hoogten rijdend met naast ons de diepten wetend, maar die niet zien. Bij Ashville kunnen we deze weg verlaten en gaan op zoek naar een camping, die we vrijwel meteen vinden. Een paar mooie benevelde plaatjes heb ik wel kunnen ´schieten´ en het heeft me inderdaad de adem benomen. Hoe spectaculair zullen de vergezichten op een stralende dag wel niet zijn?

The Great Smokey Mountains en hun omgeving (North Carolina/Tennessee) komen iedere herfst tot leven met een overvloed aan blozend rood, groen en vele variaties oranje. In de hogere gebieden is, nu het al half november is, de kleurenpracht wat minder omdat de meeste bladeren al bruin zijn of gevallen, maar wat lager is er voor ons nog genoeg te beleven. Wanneer we hier twee weken eerder doorheen gereden waren, was de bewondering nog groter geweest.

We zijn al een paar dagen in het gebied van de Cherokee's, dus wat aandacht voor hen is op zijn plaats.

De Cherokees vormden een van de grootste stammen in het zuidoosten van de VS. Lang geleden zochten zij als jagers en vissers hun voedsel in de Smokey Mountains en de lager gelegen gebieden van de zuidelijke Appalachen. De vrouwen hielden zich thuis bezig met de landbouw. Eeuwenlang werden zo familietradities, ceremonies, verhalen en dansen doorgegeven aan latere generaties.

In 1500 en nog wat kwamen Spaanse goudzoekers naar het gebied van de Native Americans en eisten voedsel, vochten met hen en namen hen soms gevangen als slaaf. Niettemin lukte het de Cherokees de daarop volgende 200 jaar, door tactvol op te treden ten opzichte van de nieuwkomers, om hun cultuur en tradities in het gebied te behouden en door te geven.

Eind achttiende eeuw hadden zij echter door afgedwongen verdragen met de nieuwe Amerikaanse regering al veel van hun land verloren.

De negentiende eeuw bracht tranen. Door het vinden van goud werd de blik waar mee gekeken werd totaal anders en golden de oude verdragen niet meer: de Cherokees zaten in de weg en moesten verdwijnen. 

In 1830 tekende de, in die tijd, erg populaire President Andrew Jackson 'the Indian Removal Act', waarbij de Cherokees een grondgebied ten Westen van de Mississippi werd aangeboden als hun nieuwe thuisland. Zestien duizend Cherokees werden gedwongen gedeporteerd en moesten 1200 mijl naar het Westen lopen. Een kwart ervan stierf onderweg door honger of winterkou tijdens de voettocht, die " Trail of Tears" wordt genoemd. Hetzelfde overkwam ook indianenstammen in andere staten.

Opnieuw pech hadden de Native Americans, toen ze in de daarop volgende burgeroorlog gedwongen in het kamp van de verliezers terecht kwamen.

Hun nakomelingen zijn geleidelijk teruggekeerd en vandaag de dag vormt deze groep Cherokee indianen een sterke en gezonde volksgroep. Ze trekken jaarlijks met hun handgemaakte creatieve producten veel toeristen en zijn vooral door de bloeiende casino's ook economisch vitaal en gezond.

Of ze blij zijn met deze Amerikaanse droom?