3 en 4 NOVEMBER
Nadat
we de gokstad Winnemucca verlaten hebben, rijden we op ons gemak door de desert
van Cowboy County territory. Het bovenste deel van Nevada wordt zo genoemd. Er
wonen nog geen 3 miljoen mensen in deze staat, die qua omvang bijna net zo
groot is als Polen. De meeste inwoners wonen in de steden (vooral in Las Vegas)
Overigens is de hele staat Indian terrotory. Buiten de steden zijn er veel Indianenreservaten.
Onderweg zien we hun woonplekken en weinig riante behuizing en we vinden dat de
indianen er maar bekaaid afkomen. Ze werken nog veel, in de voor de staat erg
belangrijke mijnbouw.
We
rijden heerlijk rustig, want er is nauwelijks iemand op de weg, een van de
wegen heet niet voor niets ‘The Loniest Road’. We rijden er een stukje van. Pas
toen er in het midden van de 19e eeuw goud en vooral zilver gevonden werd, werd
Nevada aantrekkelijker voor blanken. De ‘nickname’ van de staat is daarom ‘Silver State’ De mijnstadjes van toen zijn nu ‘ghostcities’ geworden, waar nog maar
een paar mensen wonen, maar de oude gebouwen van weleer worden als ‘historical objects’
in ere gehouden. We maken een stop in Austin en willen eigenlijk in Tonopah overnachten, maar als we Tonopah
naderen, belanden we in de Smokey Valley op een restarea bij het dorpje
Carvers. Het is een mooie plek, daarom besluiten we er voor de nacht te blijven.
Hier in Nevada mag je vrij kamperen, zolang je maar op 300 feet afstand blijft van
water, waar dieren hun dorst lessen. Het is moeilijk uitvogelen waar hier in de
woestijn het water te vinden is, dus dichtbij het dorpje lijkt ons safe.
4
November rijden we door naarTonopah, een aardig stadje met een openlucht museum,
waar nog veel van de authentieke mijnbouw te zien is. Het stadje is wel bezig
te schakelen naar de moderne tijd. Op het parkeerpleintje bij het visitorcenter
staan maar liefst 9 ‘pompen’ waar electrische auto’s kunnen ‘tanken’.
Als
we kort daarna ergens pauzeren om te gaan ontbijten, stopt er na ons een
Amerikaan, die moppert over een inhaalmanoeuvre van Hans:"You are a ‘louzy’,
lazy driver!" Hans ziet dat de man een grote hond heeft en zegt schuldbewust :
‘I' m very sorry’, waarop de man verbolgen roept: "I
don't give a shit!"
Ik
kon het vervolgens niet nalaten om te zingen: "Always look at the bright side
of life."
De
hoge plateaus en bergketens onderweg bieden prachtige plaatjes, waar we op een
lange rechte weg een tijdje naar kunnen kijken en die wanneer de weg omhoog of
omlaag slingert ,elkaar snel opvolgen.
Bijzonder
is de gigantische aanplant van de zgn Joshua Trees, die we tegenkomen en
herkennen van eerdere roadtrip (2016), waarbij we het Joshua Tree Statepark bezochten
en in de Mojaveh desert hebben overnacht.
Een
ander hoogtepunt treffen we aan vlakbij het woestijndorpje Rachel. Hier op deze
plek ‘Area 51’ zouden aliens geland zijn en dat willen wij natuurlijk ook van
dichtbij zien. Wat er precies gebeurt achter de hekken van Area 51 leidt al
tientallen jaren tot wilde speculaties. Allerlei alienverhalen doen de ronde. Er
zouden zich ‘galactic visitors' in area
51 bevinden, er is een ‘Alien reseach building’ en tezelfdertijd is het een
militaire basis. Op internet lezen we er later de vreemdste dingen over.
Maar
het is zeker een verrassing zo ineens midden in de woestijn.
Aan
het eind van de middag komen we in Cathedral Gorge Statepark aan, waar we nog
even van de late middagzon genieten.
Afgelopen
3 dagen hebben we 850 mijl gereden, waarvan 650 mijl door high deserts en de
komende dagen zullen vast nog ‘woestijnig’ zijn.