We slagen erin om met steeds minder bagage (voor onszelf) steeds vlotter reisvaardig te zijn. Wanneer Florus komt om ons bij de trein af te zetten, zijn we zowaar klaar!

De reis verloopt voorspoedig: een directe vlucht van Amsterdam naar San Fransisco met United Airlines. Boven Groenland zien we in de schemering surrealistische plaatjes: het land lijkt (wellicht door het terugwijkende ijs) meer reliëf gekregen te hebben.

Bij de inreiscontrole in San Fransisco denken we progressie te zien in de vorm van een geautomatiseerde paspoortcontrole. 

Je laat het apparaat een scan maken van je paspoort, een vingerprint van 4 vingers en een foto van je gezicht en daarna checkt het apparaat of het klopt met de gegevens die ze al van je hebben en of je alle vragen hebt beantwoord op je Estaformulier. Bij Hans gaat het goed, maar bij mij komt er een groot kruis door het geprinte document te staan. Ik zie in de wachtrij gelukkig meer mensen die dat hebben, dus dan zal het wel goed komen. Of het hierdoor komt of omdat ik misschien random wordt gekozen, is ons niet duidelijk maar een deel van de mensen, waaronder wij, moeten alsnog langs een controle post. De anderen mogen langs een andere post waar slechts een stempel in je paspoort wordt gezet. Maar wij treffen dus de extra controle. Vanwege het kruis op mijn document mag ik nogmaals mijn vingerafdrukken afgeven en een foto laten maken. We krijgen vervolgens ook opnieuw alle vragen: wat komen jullie doen? Waar ga je heen? Heb je familie in Amerika? Heb je hier vrienden ? Hoeveel contant geld heb je bij je? Die vragen hebben we ook allemaal op het Esta formulier beantwoord, maar okay 3x = scheepsrecht)

Gelukkig worden we toch weer toegelaten. We hebben er in het totaal ietsje meer dan 2 uur over gedaan om door de controles heen te komen. 

De eerder geconstateerde efficiëntie blijkt dus schijn, want aansluitend staan de 'immigration officers' alsnog klaar om op hun gemak alles over te doen. 

Omdat wij het ook op ons gemak doen en verkeerde keuzes maken bij de wachtrijen komen we als allerlaatsten aan bij de 'bagageclaim'. Dat heeft ook weer voordelen: op de bagageband staat nog maar een koffer: de onze en een douanier heeft alle tijd om ons de weg te wijzen naar de locatie van de 'rental cars'.

Dat hebben we nog onthouden van vorige keer: met een huurauto naar het hotel en de volgende dag de huurauto weer inleveren bij Herz, om de hoek bij het camperverhuurbedrijf .

We gaan al voor de 7e keer met hetzelfde type camper (C25) van Cruise America op stap en het inchecken gaat dus zeer vlot totdat de creditcard van Hans niet geaccepteerd wordt. Gelukkig is Pleun ( ons 'oliemannetje' ) dan altijd beschikbaar om het probleem te helpen oplossen. Het kost ons 1,5 uur, maar ook dat heeft weer een voordeel: een groepje terugkerende reizigers, dat we anders gemist zouden hebben, schenkt ons hun overgebleven voedselvoorraad inclusief koffiezetapparaat en broodrooster! Een ander voordeel is dat de camper dit jaar pas in gebruik is genomen en nog geen 20.000 miles heeft gelopen.

We genieten van het uitzicht op de berg Shasta, die ons een hele poos vergezeld: een imposante vulkaan van bijna 5000m hoog, die in de 18e eeuw voor het laatst een eruptie gehad heeft en waarvan men bijna zeker is dat dit deze eeuw weer gaat gebeuren. We nemen de 'footsteps' naar een uitkijkpunt en pakken en passant de weetjes mee , die op de tegels in het pad te lezen zijn.

We zoeken elk jaar de stateparks op om te overnachten (het is er meestal rustig, altijd temidden van prachtige natuur en het is daar niet zo duur). We hebben ons echter voorgenomen om niet meer als enigen in zo'n park te gaan staan. In het Castle Crags State Park vlakbij Shasta hebben we geluk: er staat nog een tentje! 

Een dag later vinden we een mooie plek aan het oceaanstrand van Bandon in het Bullards Beach State Park. Als we daar wakker worden, is het eindelijk zover, het weerzien, waar we zo naar hebben uitgekeken! Om 12.00 uur hebben we in Bandon afgesproken met Froukje en Rowin.