18-19-20-21 OKTOBER
We slagen erin om met steeds minder bagage (voor
onszelf) steeds vlotter reisvaardig te zijn. Wanneer Florus komt om ons bij de
trein af te zetten, zijn we zowaar klaar!
De reis verloopt voorspoedig: een directe vlucht van
Amsterdam naar San Fransisco met United Airlines. Boven Groenland zien we in de
schemering surrealistische plaatjes: het land lijkt (wellicht door het
terugwijkende ijs) meer reliëf gekregen te hebben.
Bij de inreiscontrole in San Fransisco denken we
progressie te zien in de vorm van een geautomatiseerde paspoortcontrole.
Je laat het apparaat een scan maken van je paspoort,
een vingerprint van 4 vingers en een foto van je gezicht en daarna checkt het
apparaat of het klopt met de gegevens die ze al van je hebben en of je alle vragen hebt beantwoord op je Estaformulier. Bij Hans gaat
het goed, maar bij mij komt er een groot kruis door het geprinte document te
staan. Ik zie in de wachtrij gelukkig meer mensen die dat hebben, dus dan zal
het wel goed komen. Of het hierdoor komt of omdat ik misschien random wordt
gekozen, is ons niet duidelijk maar een deel van de mensen, waaronder wij,
moeten alsnog langs een controle post. De anderen mogen langs een andere post
waar slechts een stempel in je paspoort wordt gezet. Maar wij treffen dus de
extra controle. Vanwege het kruis op mijn document mag ik nogmaals mijn
vingerafdrukken afgeven en een foto laten maken. We krijgen vervolgens ook opnieuw alle vragen: wat komen jullie doen? Waar ga je heen? Heb je familie in
Amerika? Heb je hier vrienden ? Hoeveel contant geld heb je bij je? Die
vragen hebben we ook allemaal op het Esta formulier beantwoord, maar okay 3x =
scheepsrecht)
Gelukkig worden we toch weer toegelaten. We
hebben er in het totaal ietsje meer dan 2 uur over gedaan om door de controles
heen te komen.
De eerder geconstateerde efficiëntie blijkt dus
schijn, want aansluitend staan de 'immigration officers' alsnog klaar om op hun
gemak alles over te doen.
Omdat wij het ook op ons gemak doen en verkeerde
keuzes maken bij de wachtrijen komen we als allerlaatsten aan bij de 'bagageclaim'. Dat heeft ook weer voordelen: op de bagageband staat nog maar een
koffer: de onze en een douanier heeft alle tijd om ons de weg te wijzen naar de
locatie van de 'rental cars'.
Dat hebben we nog onthouden van vorige keer: met een
huurauto naar het hotel en de volgende dag de huurauto weer inleveren bij Herz,
om de hoek bij het camperverhuurbedrijf .
We gaan al voor de 7e keer met hetzelfde type camper
(C25) van Cruise America op stap en het inchecken gaat dus zeer vlot totdat de
creditcard van Hans niet geaccepteerd wordt. Gelukkig is Pleun ( ons
'oliemannetje' ) dan altijd beschikbaar om het probleem te helpen
oplossen.
Het kost ons 1,5 uur, maar ook dat heeft weer een
voordeel: een groepje
terugkerende reizigers, dat we anders gemist zouden hebben, schenkt ons hun overgebleven
voedselvoorraad inclusief koffiezetapparaat en broodrooster! Een ander voordeel is
dat de camper dit jaar pas in gebruik is genomen en nog geen 20.000 miles heeft
gelopen.
We hebben drie dagen uitgetrokken voor de reis naar
Froukje en haar gezinnetje in Myrtle Point
We kiezen deze keer niet de kustroute, maar rijden via het meer bergachtige
binnenland van California en Oregon. Het eerste stuk is nog druk, maar na
Sacramento is het aanzienlijk rustiger op de weg. Net buiten de drukte en de files dienen de rollende blonde heuvels zich aan, aan weerszijden van de I-80 East. Wat houd ik toch van dit blonde landschap.
De eerste nacht slapen we in Dixon in Solano County, California. Het plaatsje ligt op een afstand van 23 miles van Sacramento.
We komen er rond zessen aan en de camping die we op het oog hadden, biedt geen mogelijkheden. Een goed begin, maar niet getreurd. Aan het begin van het dorp heb ik een evenemententerrein gezien, waar een paar campers stonden. Op zoek naar iemand die ons toestemming wil geven om daar vannacht te blijven, komen we in een van de gebouwen bij een bruiloft terecht. We kunnen gerust daar op de parkeerplaats bij de andere campers gaan staan. Geen bijzondere plek, maar we zijn er tevreden mee. De nacht was niet zo ideaal: 'Loud music thumping till midnight' met in de omgeving veel luid blaffende honden.
De volgende dag zijn we al weer bijtijds op pad. Onderweg zien we veel en grote plekken waar bosbranden hebben gewoed. Wat we
thuis in de krant hebben gelezen, is hier goed zichtbaar en dat maakt ons niet
vrolijk. Even later zijn we dat weer vergeten wanneer de fraaie herfstkleuren
van de Indian Summer de overhand krijgen.
We genieten van het uitzicht op de berg Shasta, die ons een hele poos vergezeld: een
imposante vulkaan van bijna 5000m hoog, die in de 18e eeuw voor het laatst een
eruptie gehad heeft en waarvan men bijna zeker is dat dit deze eeuw weer gaat
gebeuren. We nemen de 'footsteps' naar een uitkijkpunt en pakken en passant de
weetjes mee , die op de tegels in het pad te lezen zijn.
We zoeken elk jaar de stateparks op om te overnachten (het is er meestal rustig, altijd temidden van prachtige natuur en het is daar
niet zo duur). We hebben ons echter voorgenomen om niet meer als enigen in zo'n
park te gaan staan. In het Castle Crags State Park vlakbij Shasta hebben we
geluk: er staat nog een tentje!
Een dag later vinden we een mooie plek aan het
oceaanstrand van Bandon in het Bullards Beach State Park. Als we daar wakker
worden, is het eindelijk zover, het weerzien, waar we zo naar hebben uitgekeken!
Om 12.00 uur hebben we in Bandon afgesproken met Froukje en Rowin.