20 en 21 NOVEMBER

We hebben tot nu nauweijks regen gehad. Alleen in Oregon een beetje gemiezer, maar sindsdien straalt de zon elke dag.

Na twee dagen te hebben genoten van de rust en het fraaie landschap in Elephant Butte Statepark in New Mexico (waar we inmiddels zijn beland), bereiken we White Sands National Monument. In 2013 waren we hier ook. Van het bijzondere natuurverschijnsel in dit park kunnen we niet genoeg krijgen. We gaan dan ook de volgende ochtend nog even terug om daar te ontbijten.

Bij alles wat we inmiddels hebben gezien, is dit een relatief jong landschap, het is 10.000 jaar geleden ontstaan. In vergelijking met de meeste andere plekken, die we aandeden, zou je - als het ware - ‘gisteren’ kunnen zeggen. Het park biedt het hele jaar een ‘sneeuwlandschap’ en heeft een oppervlakte van maar liefst 275 vierkante mijl.  

Gips van de bergen in de omgeving is in brokjes naar beneden gekomen en wordt door regen en wind verfijnd tot kleine korrels, die door de wind tot vele meters hoge stuifduinen worden geblazen. Dit proces gaat nog steeds door en zorgt voor een voortdurende verandering in het - voor het oog - ‘winterse’ landschap.

De duinen in deze witte wereld zijn heel uitnodigend...voor even stappen Hans en ik in onze kinderschoenen. We spelen...met verwondering en betovering. Het boeit, het prikkelt .

Verwondering overvalt me telkens weer. Ik voel dan ineens tranen prikken. Het verrast me iedere keer weer hoe de metaforen van de natuur tot me door dringen. De taal van de natuur is zo waardevol en maakt me rijk. Ik ben o.a. onder de indruk van dat, waarover de natuur beschikt om door aanpassing te overleven. Dieren zijn vooral ’s nachts actief en zijn hier licht van kleur, waardoor ze koeler blijven en minder opvallen. Planten hebben een korte cyclus van bloei en zaadverspreiding of ze kunnen zich flink uitstrekken, zodat de bloemrijke kop boven, het alsmaar bewegende, witte zand uit blijft steken.

De paralellen met onze eigen mensenwereld tekenen zich helder af. Overleven kan voor ons ook worstelen betekenen; om aanpassing vragen, soms om loslaten, maar ook kracht om vast te houden en jezelf te blijven.

We voelen ons dankbaar voor alle bijzondere ervaringen tijdens deze reis. Steeds benieuwd naar wat we om de volgende hoek zullen ontmoeten. We leven en beleven diep en intens en maken iedere dag nieuwe deuren open.