We hebben een meer zuidelijke route genomen en daar hebben we geen spijt van. Nu na het bezoek aan New Orleans volgen we al een paar dagen de kustlijn van de Golf van Mexico.

De weg loopt tientallen mijlen langs het witte strand. Echte duinen of dijken zijn er niet en daarom staan de meeste huizen op palen en wijzen alle vluchtwegen maar een kant uit: weg van het water!

In de state parks is het hier wat drukker. Veel inwoners van Noordelijke staten komen hier overwinteren.

Overal zijn er ook moerassen en worden we gewaarschuwd voor krokodillen.

De laatste overnachtingsplekken brengen ons steeds dichter bij onze lieverds in Fernandina Beach. We verblijven aan zee in Ocean Springs en lopen een kort mooi trail naar het strand,waar we de zonsondergang nog net kunnen meemaken.

Een andere camping ligt aan de Suwannee rivier waar ‘manatee’s in zwemmen. Een manatee is een soort zeekoe.

De zeekoe is een groot, zacht, in water levend zoogdier. Ze hebben een rond gezicht, en grote bruine ogen, en het lijkt of hun staarten geïnspireerd zijn door zeemeerminnen.

Op een van de campgrounds in Florida krijgen we van camphost Kevin de laatste open plek, die eigenlijk vrij moet blijven ivm mogelijke calamiteiten en we hoeven niet eens te betalen. Hans nodigt hem uit een biertje te komen drinken. Kevin zit op de praatstoel. Hij is twee jaar geleden met pensioen gegaan en heeft toen zijn huis ingeruild voor een camper. Sindsdien verblijft hij als camphost in stateparks overal in het land. Aanvankelijk samen met zijn vrouw, maar zij vond het na 8 maanden toch te avontuurlijk en stelde hem voor de keuze: verder leven met haar of zonder haar het ‘nomadenleven’. Kevin heeft voor het laatste gekozen en sindsdien trekt hij alleen rond. Hij heeft het er nog zichtbaar moeilijk mee, maar staat achter zijn keuze. Dit is het leven dat bij hem past en waar hij ontzettend van geniet. Dit was altijd al zijn droom en die wil hij waarmaken.

Hij is trots op zijn afkomst (Alabama Red Neck!) en bleek ook supporter van Trump: " I don't agree with Trump’s stupid ideas about climate change, sometimes I dislike his behavior, but nobody is perfect and his economic policy compensates a lot!"

Zo denken er nog velen in de VS.

De laatste etappe voordat we de camper weer inleveren in Orlando loopt door het gebied waar enkele maanden geleden hurricane ‘Michael’ heeft ‘huisgehouden’.

We vermijden bewust de directe kustlijn van Panama City en rijden door het achterland zuidwaarts. Het is een scenic route door een bosrijk gebied. De verwoesting aan de kust die we hadden willen vermijden, blijkt echter ook in het binnenland niet mis te zijn en nog volop zichtbaar.

We rijden tientallen mijlen door bossen, waar alle bomen als luciferhoutjes zijn geknakt. De huizen in de VS zijn veelal van hout of met plaatmateriaal gebouwd en houden in een orkaan niet lang stand.

Ik wordt helemaal bedroefd van de aanblik van wat huizen zijn geweest. Alle restanten zijn bij elkaar geraapt en liggen in hopen langs de weg. Daar heeft de aard van de bouw natuurlijk ook aan bijgedragen, maar ook van veel stenen gebouwen ligt het dak (nog) open.

We hebben in de VS heel wat plekken gezien waar door de werking van natuurkrachten een bijzonder landschap is ontstaan. Meestal wordt je blij bij de aanblik ervan. De ellende die we hier zien, laat me huilen.

Niet alles ligt plat: de jonge bomen zijn meestal blijven staan; zij kunnen met de stormwind meebewegen!

De allerlaatste campground ligt aan een meer dichtbij de zee in een statepark in Florida. Wat een bofferds zijn we!

Maar die laatste dag zit het in het verkeer eigenlijk voor het eerst flink tegen, waardoor we 1 1/2 uur te laat de camper inleveren. We zijn inmiddels vaste klanten en daardoor reageren ze op het verhuurstation lakoniek en hoeven we de ‘penalty’ niet te betalen. We hebben er 46 dagen mee gereden en in totaal 5500 miles (9000km) afgelegd.

Het verhuurbedrijf waar we een auto gehuurd gereserveerd hebben, is vlakbij en daardoor kunnen we vrij vlot onze weg vervolgen naar Fernandina Beach, waar ons van Lanen viertal ons warm met open armen ontvangt en we ontroerd en vrolijk zijn. Alle zes!