Ik ben ongelooflijk trots op onze dochter (Hans:‘Ik niet minder !’). Als je elkaar zo weinig ziet, zijn de spaarzame momenten samen extra kostbaar. Het maakt het vertrek nóg moeilijker.

Wij vonden en vinden het belangrijk dat we onze kinderen twee dingen zouden meegeven: wortels en vleugels. Maar ik heb nooit gedacht dat het zo zou uitpakken. 

Als moeder wil ik niet niets liever dan mijn kinderen gelukkig zien. Ik gun hen hun eigen leven met hun eigen keuzes en vind dat vanzelfsprekend, maar tegelijkertijd is het niet altijd gemakkelijk. 

Het aan de andere kant van de oceaan wonen van onze twee oudsten; het gemis dat deze keuze van hen met zich meebrengt voor ons, kan me soms echt verdrietig maken. Dan kan ik echt op hetzelfde moment blij zijn voor hen én tezelfdertijd verdriet ervaren. 

Na al die jaren is het gemis eerder meer dan minder geworden, maar ik ga er wel anders mee om. Ik heb geaccepteerd dat het is zoals het is, maar het verdriet om hun verweg wonen, kan me op de vreemdste momenten overvallen. Het missen van de kleinkinderen vergroot dat gemis nog eens honderd keer.

Onze kleinzoon Rowin, ons slim, wijs ‘uilekoekie’ vindt het nog moeilijker om vanmiddag weer afscheid te nemen dan wij. Afgelopen dagen heeft hij zichzelf daar al op voorbereid en na alle knuffels van vanmorgen, wil hij alleen nog maar zwaaien als we vertrekken. Hij draait zijn gezicht de andere kant op; ik denk, om ons niet te zien wegrijden. Waarschijnlijk en naar ik hoop, helpt hem dat.

Einde van de middag arriveren we na een ongelooflijk mooie, maar erg slingerende kustroute net voorbij Yachats op een mooi plekje aan het strand. Het is dezelfde route, welke we in 2013 ook hebben gereden en ik ook in 2015 met Sil. Beide keren, net andersom van Noord naar Zuid.

Deze kust is een juweeltje. De kustroute vanaf de grens met California tot de grens met Washington wordt ook wel ‘The road through Paradise’ genoemd. De kust is er zoals h et vroeger was, nog altijd zijn grote delen vrij van bebouwing, waardoor je spectaculaire uitzichten hebt. Alleen bossen blokken af en toe het zicht op de oceaan. 

Al gauw wordt de linkerkant van de weg vooral bepaald door de hoge Oregon Dunes (zandduinen), aan de rechterkant zijn er nogal wat meren. Verder zien we lange zandstranden, imposante rotspartijen in en langs het water, schilderachtige vuurtorens, historische bruggen en vissersplaatsjes. Piper vertelde nog dat aan deze kustroute de grotere plaatsen niet toevallig op ca 26 mijl van elkaar liggen: het is de afstand die vroeger per dag met de postkoets te doen was!

De door de wind gevormde kustlijn is één groot wonderland. Maar waarschijnlijk wordt dit toch echt de laatste keer dat we deze weg rijden. Het is hier angstaanjagend mooi en ik blijk nog niet echt aan angst te hebben ingeboet.

Aan het einde van de middag arriveren we op een prachtige plek aan het strand net voor bij Yachats, waar we deze nacht zullen blijven. Het is inmiddels stukken kouder. We stoken ons tiny house op wielen heerlijk warm en ik bereid een lekkere maaltijd. Over onze inwendige mens hoeven we ons de komende tijd geen zorgen te maken. Froukje en Piper hebben de keukenkastjes van de camper gevuld met allerlei overheerlijks.