Ik
ben ongelooflijk trots op onze dochter (Hans:‘Ik niet minder !’). Als je elkaar
zo weinig ziet, zijn de spaarzame momenten samen extra kostbaar. Het maakt het
vertrek nóg moeilijker.
Wij vonden
en vinden het belangrijk dat we onze kinderen twee dingen zouden meegeven:
wortels en vleugels. Maar ik heb nooit gedacht dat het zo zou uitpakken.
Als
moeder wil ik niet niets liever dan mijn kinderen gelukkig zien. Ik gun hen hun
eigen leven met hun eigen keuzes en vind dat vanzelfsprekend, maar
tegelijkertijd is het niet altijd gemakkelijk.
Het
aan de andere kant van de oceaan wonen van onze twee oudsten; het gemis dat
deze keuze van hen met zich meebrengt voor ons, kan me soms echt verdrietig
maken. Dan kan ik echt op hetzelfde moment blij zijn voor hen én tezelfdertijd
verdriet ervaren.
Na al
die jaren is het gemis eerder meer dan minder geworden, maar ik ga er wel
anders mee om. Ik heb geaccepteerd dat het is zoals het is, maar het verdriet
om hun verweg wonen, kan me op de vreemdste momenten overvallen. Het missen van
de kleinkinderen vergroot dat gemis nog eens honderd keer.
Onze
kleinzoon Rowin, ons slim, wijs ‘uilekoekie’ vindt het nog moeilijker om vanmiddag
weer afscheid te nemen dan wij. Afgelopen dagen heeft hij zichzelf daar al op
voorbereid en na alle knuffels van vanmorgen, wil hij alleen nog maar zwaaien
als we vertrekken. Hij draait zijn gezicht de andere kant op; ik denk, om ons
niet te zien wegrijden. Waarschijnlijk en naar ik hoop, helpt hem dat.
Einde
van de middag arriveren we na een ongelooflijk mooie, maar erg slingerende
kustroute net voorbij Yachats op een mooi plekje
aan het strand.
Het
is dezelfde route, welke we in 2013 ook hebben gereden en ik ook in 2015 met
Sil. Beide keren, net andersom van Noord naar Zuid.
Deze
kust is een juweeltje. De kustroute vanaf de grens met California tot de grens
met Washington wordt ook wel ‘The road through Paradise’ genoemd. De kust is er zoals h
et vroeger was, nog altijd zijn grote delen vrij van
bebouwing, waardoor je spectaculaire uitzichten hebt. Alleen bossen blokken af
en toe het zicht op de oceaan.
Al
gauw wordt de linkerkant van de weg vooral bepaald door de hoge Oregon Dunes
(zandduinen), aan de rechterkant zijn er nogal wat meren. Verder zien we lange
zandstranden, imposante rotspartijen in en langs het water, schilderachtige
vuurtorens, historische bruggen en vissersplaatsjes. Piper vertelde nog dat aan
deze kustroute de grotere plaatsen niet toevallig op ca 26 mijl van elkaar
liggen: het is de afstand die vroeger per dag met de postkoets te doen was!
De
door de wind gevormde kustlijn is één groot wonderland. Maar waarschijnlijk
wordt dit toch echt de laatste keer dat we deze weg rijden. Het is hier
angstaanjagend mooi en ik blijk nog niet echt aan angst te hebben ingeboet.
Aan
het einde van de middag arriveren we op een prachtige plek aan het strand net
voor bij Yachats, waar we deze nacht zullen blijven. Het is inmiddels stukken
kouder. We stoken ons tiny house op wielen heerlijk warm en ik bereid een lekkere
maaltijd. Over onze inwendige mens hoeven we ons de komende tijd geen zorgen te
maken. Froukje en Piper hebben de keukenkastjes van de camper gevuld met
allerlei overheerlijks.