In 2013 beleefde ik er zo’n moment dat alles in me open gaat. De sfeer was verstillend en we waren nagenoeg alleen. Het verschil met vandaag is groot. Het is er druk, misschien ook omdat het zondag is. Er is nu een officiële parkeerplaats en je betaalt entree. Er is een lang slingerend pad aangelegd en hier en daar staat een bankje . Hoewel ik al die aankleding verafschuw, ben ik oprecht blij met de bankjes. We moeten een flink stuk omhoog wandelen voordat we naar de canyon afdalen en het is erg zonnig en warm. Ik heb echt korte uitrustmomentjes nodig en ben dankbaar voor de bankjes.  Naast ons komt een echtpaar zitten, waar we een ‘ als vanzelf’  ontmoeting mee hebben. Sue ( 72 ) en Richard ( 74) . Leuke mensen en fijn gesprek . Over kinderen en kleinkinderen en over het missen, wanneer die op afstand wonen, iets wat in Amerika heel gewoon is; de afstanden zijn daar enorm. In een mum van tijd gaat het gesprek meer de diepte in; over angsten, over ouder worden.

Ik ervaar een gevoel van teleurstelling . 6 Jaar geleden vond ik er stilte en kalmte in mijn lijf. Het voelde daar toen intiem. Een klein parkeerplaats en een nauwelijks gemarkeerd pad. We liepen een slordige 1,5 mijl naar een uitzichtplek  zonder vangrail. Er was geen hek, geen reling die het adembenemende zicht op de Coloradorivier, diep onder ons, belemmerde. Ook niets wat je beschermde tegen ‘ het je dood tegemoet vallen’  in de canyon. Maar dat risico hebben we niet echt genomen. Toen Horshoe Bend als prachtige plek meer bekend werd, nam het aantal bezoekers enorm toe en logisch dat er aan de veiligheid iets gedaan moest worden. Inmiddels zijn ze al een eind gevorderd met het aanbrengen van ‘ verbeteringen’. Ik kan me aansluiten bij de groep mensen die klagen over het ‘ temmen'  van deze eens wilde en natuurlijke locatie. Het is er nog altijd mooi en natuurlijk begrijp ik alle voorziensmaatregels en de aanpassingen qua comfort voor bezoekers, maar het is zo ontzettend jammer .